Οι οδοντοστοιχίες που δέν εφαρμόζουν καλά στο στοματικό βλεννογόνο αποτελούν μία από τις σημαντικότερες αιτίες παθογενέσεων και δυσλειτουργιών του στοματογναθικού συστήματος.
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΧΡΗΣΗΣ ΟΔΟΝΤΟΣΤΟΙΧΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΣΩΣΤΑ.
Οι πιό συνήθεις επιπτώσεις χρήσης οδοντοστοιχιών που δεν εφαρμόζουν σωστά είναι η αδυναμία σωστής μάσησης και κατάποσης της τροφής το οποίο συνεπάγεται πολλών προβλημάτων στο γαστρεντερικό σύστημα (δυσπεψία, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση). Επίσης, είναι πολύ συχνό να παρατηρούνται προβλήματα στις κροταφογναθικές διαρτηρώσεις λόγω κακής σύγκλεισης που οφείλεται σε οδοντοστοιχίες που δεν εδράζονται σταθερά στο βλεννογόνο και έχουν μεγάλη κινητικότητα. Άλλη μία σοβαρή κατάσταση που μπορεί να προκληθεί και από οδοντοστοιχίες που δεν εφαρμόζουν σωστά είναι και η αποίκηση από τ διάφορα στελέχη μυκήτων, τα οποία είναι ικανά να προκαλέσουν ακόμα και στοματίτιδες.
ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΗ ΜΗ ΣΩΣΤΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΟΔΟΝΤΟΣΤΟΙΧΙΩΝ
Τα αίτια που προκαλούν τη μή σωστή εφαρμογή των οδοντοστοιχιών είναι δύο κατηγοριών: τεχνικά και βιολογικά. Όταν αναφερόμαστε στα τεχνικά εννοούμε τη λανθασμένη κατασκευή μίας οδοντοστοιχίας εξ αρχής. Αυτό μπορεί να οφείλεται είτε σε μή σωστή αποτύπωση της περιοχής του στόματος όπου θα εδράζεται η οδοντοστοιχία, είτε σε λανθασμένη καταγραφή της σωστής σύγκλεισης του στόματος του ασθενούς, είτε ακόμα και σε κακοτεχνία κατά τη διάρκεια ων τεχνικών σταδίων της κατασκευής και όπτησης μίας οδοντοστοιχίας. Όσον αφορά στα βιολογικά αίτια, αυτά συμπεριλαμβάνουν τη φυσιολογική απορρόφηση του οστού των γνάθων το οποίο είναι αναμενόμενο σε άτομα που δέν φέρουν δόντια ή εμφυτεύματα. Πρόκειται για μία λοιπόν φυσιολογική διεργασία η οποία παρατηρείται όταν το οστούν των γνάθων δέν δέχεται διεγέρσεις μέσω δοντιών ή εμφυτευμάτων με αποτέλεσμα να απορροφάται και συνεπώς οι οδοντοστοιχίες να παύουν να εφαρμόζουν καλά. Σε κάθε πάντως περίπτωση, αφού διαγνωσθεί η μη καλή εφαρμογή των οδοντοστοιχιών πρέπει ο ασθενής να ενημερωθεί και να του προταθεί μία σειρά επιλογών προκειμένου να διορθωθεί το πρόβλημα.
ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗ ΚΑΛΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΩΝ ΟΔΟΝΤΟΣΤΟΙΧΙΩΝ
Αφού διαγνωσθεί πως οι οδοντοστοιχίες δεν εφαρμόζουν σωστά, υπάρχουν διάφορες λύσεις που αφού τις συζητήσει ο ασθενής με τον οδοντίατρό του θα αποφασισθεί ποιά είναι η καλύτερη για την περίπτωσή του.
Η πιό απλή και οικονομική λύση είναι η αναγόμωση ή αλλιώς γέμισμα της ήδη υπάρχουσας οδοντοστοιχίας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο στις περιπτώσεις όπου η οδοντοστοιχία είναι αποδεκτή δεν αισθητικά. Πραγματοποιείται είτε με την άμεση μέθοδο δηλαδή παρουσία του ασθενούς στο ιατρείο, είτε με την έμμεση μέθοδο όπου γίνεται ένα αποτύπωμα στο ιατρείο και όλη η υπόλοιπη διαδικασία γίνεται στο εργαστήριο απουσία του ασθενούς. Στην πρώτη μέθοδο (άμεση), η αναγόμωση δέν παίρνει παραπάνω από δέκα λεπτά ενώ χρειάζεται λίγος επιπλέον χρόνος για τη διαμόρφωση και τη λείανση της οδοντοστοιχίας. Στην δεύτερη μέθοδο (έμμεση), λαμβάνεται ένα αποτύπωμα του στόματος από τον οδοντίατρο στο ιατρείο και π αναγόμωση γίνεται στο » εργαστήριο. Η όλη διαδικασία παίρνει περίπου 1-2 μέρες κατά από ο ασθενής δεν φορά την οδοντοστοιχία. Μία άλλη λύση στο πρόβλημα των οδοντοστοιχιών που δεν εφαρμόζουν καλά είναι η κατασκευή εξ αρχής μίας νέας οδοντοστοιχίας. Αυτό συνήθως γίνεται όταν οι οδοντοστοιχίες είναι αρκετά παλιές και δέν καλύπτουν τις αισθητικές ανάγκες του ασθενούς, σε περιπτώσεις που τα δόντια των οδοντοστοιχιών έχουν υποστεί έντονες αποτριβές λόγω μεγάλης χρήσης είτε σε περιπτώσεις που η βάση των οδοντοστοιχιών χρήζει αλλαγής. Στις περιπτώσεις που η μη καλή εφαρμογή των οδοντοστοιχιών οφείλεται σε έντονη απορρόφηση του οστού, πιθανόν είτε μία αναγόμωση ή ακόμα και κατασκευή νέας οδοντοστοιχίας να βελτιώσει την κατάσταση αλλά ίσως να μην διορθώσει το πρόβλημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις η λύση επιλογής είναι η χρήση των εμφυτευμάτων. Τα εμφυτεύματα είναι μία πολύ σύγχρονη μέθοδος η οποία εξασφαλίζει σταθερότητα στα δόντια και αίσθηση ασφάλειας στον ασθενή. Πρόκειται για μία λύση η οποία αν σκοπεύουμε να μας δώσει ακίνητα δόντια, πιθανόν να ανεβάσει το κόστος της κατασκευής. Σε αυτές τις περιπτώσεις προτείνεται η χρήση λίγων εμφυτευμάτων (2 για την κάτω γνάθο, 4 για την άνω) τα οποία θα χρησιμοποιηθούν ώς σταθερά στηρίγματα για την κατασκευή οδοντοστοιχιών με λεπτότερο και πιό κοντά πτερύγια πού δεν ενοχλούν τα χείλη και τη γλώσσα και αφήνουν ελεύθερη την περιοχή της υπερώας. Τα στηρίγματα αυτά προσδίδουν μεγάλη σταθερότητα και συγκράτηση στην οδοντοστοιχία εξαλείφοντας από τον ασθενή κάθε ίχνος ανασφάλειας σχετικά με την ύπαρξη οδοντοστοιχίας μέσα στο στόμα. Επιπροσθέτως, οι οδοντοστοιχίες μπορούν να αφαιρεθούν εύκολα από το στόμα όταν το επιθυμεί ο ίδιος o ασθενής για την καλύτερη διατήρηση της καθημερινής στοματικής υγιεινής.
Συνοψίζοντας, θα πρέπει να τονισθεί η αναγκαιότητα της ετήσιας επανεξέτασης των ασθενών που φέρουν οδοντοστοιχίες έτσι ώστε η πιθανή μη καλή εφαρμογή τους να διαγνωσθεί εγκαίρως και να προταθούν λύσεις πριν προλάβουν να παρουσιαστούν οι αρνητικές επιπτώσεις στον οργανισμό.
Ref: ΕΜΕΙΣ & Ο ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 41 ΣΕΛ.10-12
